Gemeentebelangen Staphorst
Al sinds 1927 de lokale politieke partij van Staphorst.
Een extra voorstelrondje.
Sinds deze week is Bé onze nieuwe fractievoorzitter. We hebben daarom gevraagd om zich nog wat extra voor te stellen aan u.
Ik kan me echter voorstellen dat voor vele leden van Gemeentebelangen ik nog wel een beetje een grote onbekende ben, en daarom hierna maar even een herhaling van mijn introductie tijdens die jaarvergadering waarin ik heb verteld wie en wat ik ben en waarom ik van de PvdA ben overgestapt naar Gemeentebelangen.
70 zomers geleden geboren in de mooiste stad van Nederland, Groningen, zoon van een eenvoudige hardwerkende landarbeider en een even hard op een naai-atelier werkende moeder, een zogenaamd arbeidersgezin, waar elke cent omgedraaid moest worden voordat deze werd uitgegeven, maar wel een warm katholiek nest waarin ik samen met mijn twee jongere broers liefdevol opgroeide. Vader werkte zich op tot rijschoolhouder, we kregen het thuis financieel wat ruimer, waardoor moeder langzamerhand meer en meer thuis kon blijven en zich kon toeleggen op de zorg voor haar gezinnetje. Net zoals zoveel Groninger arbeidersgezinnen waren ook mijn ouders aanhangers van Fré Meis de toenmalige leider van de Communistische Partij, die arbeiders een betere toekomst in het vooruitzicht stelde en vond dat het in het rijke Nederland allemaal wat eerlijker verdeeld zou mogen worden.
Zoals ik al meldde waren we thuis niet rijk en was het min of meer logisch dat je als oudste van het gezin al vroeg ging werken en bijdroeg aan het gezins-inkomen. Op 14-jarige leeftijd trad ik in dienst bij een drukkerij in Groningen, vijf dagen werken en zaterdags naar school. Je verdiende 14 gulden per week, waarvan je 10 gulden afdroeg aan je ouders voor kost en inwoning en je je de koning te rijk voelde met de 4 gulden die je zelf in je zak mocht houden. Je wist niet beter dan dat het zo hoorde en eerlijk gezegd ben ik er denk ik niet slechter van geworden.
Begonnen in 1966 als leerling handzetter in een drukkerij, door het volgen van avondstudies de LTS en MTS doorlopen naast het volgen van veel vakgerichte studies en de tijd van leren en zelf ontwikkeling afgerond met het behalen van het patroonsdiploma Grafische Industrie.
Ondertussen getrouwd met de liefste vrouw ter wereld, samen vijf kinderen, allen gelukkig getrouwd met vijf fantastische partners die samen weer gezorgd hebben voor tien toppers van kleinkinderen waarvan sommigen op hun beurt ook al weer geweldige partners hebben, kortom Marie en ik voelen ons rijk en dankbaar.
Zo’n veertig jaar geleden heb ik me aangesloten bij de PvdA en wanneer u het vorengaande goed hebt gelezen was dat niet meer dan een logische keuze.
In oktober 1989 kwamen we met het gezin in Staphorst wonen omdat ik een baan had aanvaard bij de plaatselijke drukkerij als bedrijfsleider. Niet iedereen in onze omgeving begreep dat, want hoe krijg je het in je hoofd om in Staphorst te gaan wonen was destijds een veel gestelde vraag waarmee we werden geconfronteerd. Wij hebben er nooit problemen mee gehad, Staphorsters zijn geweldige lieve en aardige mensen, hard werkend en eerlijk en vanaf het begin voelden we er ons thuis.
Een lang verhaal kort, de drukkerij waar ik de baan als bedrijfsleider had aanvaard ging failliet. Van het ene op het andere moment sta je op straat. Pas hier komen wonen, de jongens net op de middelbare school in Meppel, dus geen optie om terug te verhuizen. Een jaartje gefreelanced en op aandringen van enkele oud medewerkers en steun van de toenmalige directeur van de ABN gestart met het eigen bedrijfje Drukkerij De Reest.
Dankzij jullie Staphorsters, heeft het bedrijfje zich kunnen handhaven en hebben wij als gezin altijd in ons eigen onderhoud kunnen voorzien, zelfs konden we groeien naar een bedrijfje waar ook plaats was voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.
Wij zijn de Staphorster gemeenschap dankbaar en wilden iets terug doen voor de gemeenschap en hoe kun je dat beter doen dan je inzetten voor die gemeenschap door die gemeenschap te dienen. Via o.a. het voorzitterschap van de O.S.R., voorzitter van de plaatselijke voetbalclub, penningmeester van de Oranjevereniging, voorzitter van de Stichting Staphorst en bestuurslid van de plaatselijke afdeling van de PvdA werd ik tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2014 gekozen als gemeenteraadslid voor diezelfde PvdA voor de periode 2014-2018.
Helaas verloor de partij een zetel tijdens de verkiezingen voor de volgende periode.
Eerlijk gezegd kwam dat destijds best hard aan, moest ik het even verwerken, maar al gauw zag ik ook het positieve. Marie en ik hadden nu tijd om naar een geschikte opvolger voor ons bedrijf te zoeken en vonden die na een moeizame weg dan ook eindelijk, want het moest natuurlijk wel een man of vrouw zijn met dezelfde sociale instelling en de bereidheid om de werkplekken voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt te behouden.
En dan heb je zomaar pensioen en tijd te over. Hoewel? Achter de geraniums gaan zitten was geen optie dus gezien de ervaringen opgedaan in 2014-2018 als raadslid en wetende hoeveel werk het is wanneer je het raadswerk serieus op wil pakken zoals het hoort me aangemeld bij de plaatselijke afdeling PvdA als kandidaat raadslid bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen.
Helaas konden we elkaar niet vinden en gingen door allerlei oorzaken onze wegen uiteen zodat datgene wat ik graag had gewild namelijk als raadslid iets voor de gemeenschap te kunnen doen en betekenen in rook op.
Om toch een stem te hebben, dan maar zijdelings, heb ik me aangemeld bij Gemeentebelangen Staphorst en waarschijnlijk omdat ik met zowel Greetje, Alfred, Alex en Fabian al tijden een warme en vertrouwensband had voelde dat aan als binnen komen in een warm bad, dat sommige leden van Gemeentebelangen zich afvroegen wat Gemeentebelangen toch met die “rode aap” moest zal ik dan maar voor lief nemen.
Kortom, ik voel me thuis bij Gemeentebelangen en aanvaardde dan ook de voorgestelde derde plek op de kieslijst voor de toen nog komende gemeenteraadsverkiezingen, me echter op dat moment niet realiserend dat dit me dan het landelijke lidmaatschap van mijn oude partij zou kosten, het is echter niet anders, hoewel ik dat nog steeds als zeer onrechtvaardig ervaar.
Tijdens de verkiezing voor de gemeenteraad kwam Gemeentebelangen als grote winnaar uit de bus en misten we maar net die zo fel begeerde derde zetel. Lang gingen we er van uit als coalitiepartij mee te mogen doen, echter tot onze teleurstelling werden we daar niet in mee genomen zodat het bij het bezetten van twee raadszetels is gebleven en dus een plekje in de oppositie betekende waarin we een positieve en kritische houding willen aannemen.
Na een paar weken mijn inbreng in de schaduwfractie te hebben gehad kwam Alfred Stegeman me vragen of ik bereid zou zijn, de door hem bezette zetel in de gemeenteraad over te nemen omdat hem was gebleken dat de combinatie van een zware en verantwoordelijke baan en het plichtsgetrouw en goed uitvoeren van je taak als raadslid niet te doen is wanneer je beiden niet tekort wilt doen. Een moedige en zware beslissing, die hem echt hoofdbrekens heeft gekost en waarbij het hem enorm zou helpen wanneer ik ja zou zeggen.
Nooit heb ik onder stoelen of banken gestoken dat ik graag lid zou willen zijn van de gemeenteraad omdat ik denk dat je op deze positie daadwerkelijk iets kunt doen om er voor ALLE inwoners voor te zorgen dat het fijn wonen, werken en vertoeven is in onze mooie gemeente. Natuurlijk heb ik op zijn vraag volmondig JA gezegd en wanneer men mij vraagt wat ik vooral wens te bereiken:
IK HOOP HET VERTROUWEN IN DE POLITIEK BIJ U TERUG TE BRENGEN!
En ik ga er alles aan doen om dit te bewerkstelligen.
Tot zover mijn voorstelrondje. Dit is gewoon wie ik ben en waar ik voor sta.
Veel succes toegewenst, denk dat wij zeker raakvlakken hebben op veel thema’s zoals recreatie en toerisme. 50plus-overijssel.nl
Wisseling van de wacht!
Niet alleen politiek gezien zijn het roerige tijden, ook binnen onze fractie hebben er de laatste paar maanden wel wat veranderingen plaats gevonden zoals nu ook al weer.
Was het eerst Alfred Stegeman die wegens, positieve veranderingen binnen zijn werkomgeving, de lastige beslissing moest nemen om zijn raadswerk neer te leggen omdat het nu eenmaal zo is dat je twee arbeidsintensieve functies niet allebei even goed kan uitvoeren, nu is het onze fractievoorzitter Anne Lok die wegens, trouwens wel een gezonde reden, ze is namelijk zwanger, een poosje met zwangerschapsverlof gaat.
Haar raadswerk zal voor de periode van 16 weken worden overgenomen door Alex Dekker, voor velen binnen Gemeentebelangen zeker geen onbekende.
In een eerdere periode van 2010 t/m 2014 heeft Alex al eens eerder namens ons zitting gehad in de gemeenteraad van Staphorst en bewezen een meer dan vakkundig en betrokken raadslid te zijn.
Aan Bé de eer om het fractie voorzitterschap gedurende deze periode over te nemen. Bé: ‘Nog nooit eerder gedaan, maar met met de steun van Anne op de achtergrond en onze leden van de schaduwfractie, ga ik mijn uiterste best doen om een waardig vervanger van Anne te zijn en hoop ik wanneer de tijd weer daar is het stokje weer zonder problemen over te kunnen geven.
14 Februari aanstaande zal Alex na goedkeuring van zijn geloofsbrieven worden beëdigd als lid van de gemeenteraad van Staphorst en zullen ze gezamenlijk met de leden van de schaduwfractie zich inzetten omhet beste te doen voor Staphorst.
Tevens hebben we het plan opgevat om middels onze facebook pagina en onze website u zoveel mogelijk op de hoogte te houden van de zaken die ons bezig houden, komen we binnenkort met onze rijdende Gemeentebelangen huifkar misschien wel bij u langs tijdens uw evenement of zomaar even op bezoek, de koffie staat klaar, dus schroom niet en ga met ons het gesprek aan. We horen graag wat u bezig houdt en zullen proberen uw belangen zo goed mogelijk aan het voetlicht te brengen.
We pretenderen niet alles naar uw genoegen op te kunnen lossen maar willen wel graag een luisterend oor bieden.
Wie weet tot ziens!
Veel succes Bé en Alex
Overpeinzing van een raadslid
Donkere dagen zo bij de aanvang van het jaar 2023, een miezerige regen tikt tegen het raam en wat mij dan soms overkomt is het afdwalen en overpeinzen van het afgelopen jaar en het voorzichtig vooruitblikken op het komende jaar, waarbij vooral de oorlog in Oekraïne de boventoon voert. Het lijkt zo ver van mijn bed, maar niets is minder waar. Afgelopen vrijdag werd er vervoer gevraagd voor een Oekraïnse die een afspraak had in het ziekenhuis in Meppel. Op de app verliep het schijnbaar moeizaam en daarom besloot ik die dame dan maar heen te brengen en weer op te halen. Bij aankomst bij het opvangcentrum stonden er twee dames op me te wachten. Tijdens de rit van het opvangcentrum naar het ziekenhuis bleef het in de auto angstig stil. Later in de wachtkamer ging het iets beter en verliepen de gesprekken weliswaar eerst wat timide van beide kanten, want hoe begin je een gesprek wanneer je elkaar niet kunt verstaan, maar opeens toen één van de beide dames werd opgeroepen en ik dus achterbleef met de andere dame en via de vertaalapp op mijn telefoon haar vroeg of ze koffie wilde, ontstond er zomaar een gesprek. Vertelde ze me dat zowel haar man als zoon vochten in de Donbas en liet ze me foto’s zien van haar totaal vernielde door een raketaanslag getroffen huis in Oekraïne, ja dan komt het allemaal wel erg dichtbij. Het leek zover weg, maar toen ik de uitdrukking op het gezicht van mijn gesprekspartner zag kwam het voor mij wel allemaal erg dichtbij en voelde ik me letterlijk machteloos. Een paar honderd kilometer hier vandaan slechts woedt een oorlog die complete gezinnen uit elkaar scheurt en een hele natie in diepe rouw dompelt en waarom? Wie het weet mag het zeggen.
In hetzelfde gesprek gaf ze aan blij te zijn in Staphorst terecht te zijn gekomen, alleen maar vriendelijke en behulpzame mensen en vooral een dak boven haar hoofd en hulpverleners die een luisterend oor bieden. Ondanks haar zorgen en verdriet zijn dat de kleine lichtpuntjes van medeleven en hulp die haar worden geboden die ze zo nodig heeft en waar ze zo dankbaar voor is.
Weer thuis gekomen denk ik er nog even verder over na, ja wij Staphorsters bieden hulp, zowel de gemeente als de kerken en de vele particuliere hulpverleners die onderdak en hulp bieden en hoe haaks staat dat dan op het feit hoe de buitenwereld tegen Staphorst aan kijkt. Is het dan echt zo dat onbekend onbemind maakt?
Door KOZP wordt Staphorst afgeschilderd als een racistisch dorp omdat we Stipwerkpieten hebben, inderdaad blanken die hun gezicht zwart maken en opsieren met stipwerk een traditionele uitdrukking van dorpskunst, dus geen enkel raakvlak met onderdrukking of slavernij. Onze uitleg wilde KOZP niet horen, hun eigen uitleg was voor hen heilig. We hadden hen graag kennis willen laten maken met het echte Staphorst. Inderdaad, onbekend maakt onbemind denk ik dan weer. Maar dan komt er een andere gedachte op. Zijn wij dan beter dan KOZP? Ik denk het niet, want hoe fel keren wij ons tegen de komst van statushouders die ergens in Staphorst gevestigd moeten worden. Geldt hier ook niet een beetje onbekend maakt onbemind? Moeten we eerst niet eens gaan kennis maken met deze statushouders? Wie doet er hier nu iets niet goed? Wie het weet mag het nogmaals zeggen. Staphorst is een prachtige gemeente met haar eigen wil en normen en waarden. Staphorsters laten zich door buitenstaanders niet iets opleggen, zijn eensgezind en warm en bieden elkaar en anderen die dat nodig hebben hulp zonder daar iets voor terug te vragen, maar dan moet je wel op de juiste manier om hulp vragen en niet ons Staphorsters tot hulp dwingen.
Bijvoorbeeld wanneer zoals nu aan ons Staphorsters door de overheid wordt opgelegd om vijftig statushouders te huisvesten zonder dat men eerst het hoe en waarom aan ons heeft uitgelegd en voorgelegd zullen we ons daartegen gaan verzetten, echter in het andere geval wanneer er vijftig statushouders zich aan onze gemeentegrens melden en ons om hulp en onderdak komen vragen, zullen we hen die bieden, daarvan ben ik overtuigd.
Een rare overpeinzing misschien, maar ik denk dat het op Staphorst zo werkt. Iemand die om hulp vraagt en het nodig heeft zal op Staphorst door wie of wat dan ook een helpende hand vinden, die bieden wij gewoon, alleen willen we ons niet laten dwingen om op een door een ander uitgedachte wijze hulp te bieden.
In onze gemeente bestaat er geen racisme en kennen we geen klassenonderscheid. Staphorst is een gemeenschap waar men voor elkaar opkomt en elkaar de vrijheid gunt.
Ook politiek gezien, als bijvoorbeeld het college van burgemeester en wethouders en gemeenteraad zijn we misschien wel eens wat te doof voor wat de Staphorster echt wil en denken we van bovenaf onze inwoners onze wil op te kunnen leggen.
Gemeentebelangen denkt dat willen we het vertrouwen in de politiek herstellen we eerder een luisterend oor aan onze inwoners moeten lenen, ook echt de wil moeten tonen te luisteren en onze inwoners het gevoel moeten geven dat we daar ook echt iets mee gaan doen, dus weg met die besprekingen achter gesloten deuren. Vertel wat er daadwerkelijk aan de hand is, welke problemen bestuurders hebben en zelfs landelijk krijgen opgelegd. Alleen dan komt het vertrouwen in de politiek terug.
Niet alleen onze verschillende politieke achterbannen raadplegen in tijden van verkiezingen maar ook in de tussen liggende jaren.
Gemeentebelangen gelooft daar in en komt naar iedereen toe onder het motto dat wanneer Mohammed niet naar de berg komt, de berg wel naar Mohammed komt.
Hoe we dat denken te gaan doen, daarover meer de komende maanden.
Bé Veen
Raadslid Gemeentebelangen Staphorst
Bedankt raadslid Alfred Stegeman (Gemeentebelangen) voor jouw inzet tijdens de ruim drie raadsperiodes in de gemeenteraad!
Ter gelegenheid van zijn afscheid als raadslid is Alfred Stegeman benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau.
Bé Veen is geïnstalleerd als raadslid namens Gemeentebelangen. Welkom!
